Με έφεραν εδώ με την αδελφούλα μου. Παλιά λεγόταν στη γλώσσα σας μπόγιας. Και περίμενα. Ζήτησαν – τρίτο πληθυντικό πάλι, όμως αυτή τη φορά εθελοντές - από τη γιατρό να έρθει να μας δει. Περίμενα πάλι. Κάποια στιγμή ήρθε κι αυτή. Τσιπ, εμβόλιο, τελειώσαμε. Ας μην είμαι αγνώμων, έχει στοιχειώδες φαγητό και αν δεν αναποδογυρίσει ο κουβάς έχει και λίγο παλιό νερό. Δεν λέω, ο δρόμος δεν ήταν λύση. Όμως κάποιος θα μας έβλεπε. Περαστικός εκεί που θα περίμενα στην άκρη του δρόμου το τίποτα.
Εδώ πίσω από τα σίδερα ποιος θα με / μας δει; Ο Κανένας. Σας το λέω με υπευθυνότητα. Το αποδεικνύουν άλλωστε και οι άπειροι ενήλικες σκύλοι, - όσοι προλαβαίνουν να μεγαλώσουν – εδώ γύρω.
Όποιος ήταν να με δει, με είδε. Λες και με το να βάλω τσιπ, λύθηκε το υπαρξιακό μου.
Δείτε με, καλοί μου άνθρωποι! Πάρτε με! Έξοδα δεν έχω ο μαύρος. Η Κωνσταντίνα με διορθώνει και μου λέει, «άσπρος είσαι», γιατί είναι καλή και με αγαπά.
Το τσιπ θα μπει στο όνομά σας. Εμβόλιο έχω. Νεαρότατος και όμορφος είμαι. Και πολύ εκφραστικός. Σύντροφος και φύλακας και παρεάκι.
Πάρτε με μην ιδρυματοποιηθώ όπως λέτε, επίσης στη γλώσσα σας. Πάρτε την Κωνσταντίνα, θα σας τα πει όλα, θα με έχετε άμεσα, καλοί μου άνθρωποι! Σε αυτό ελπίζω. Να είστε καλοί!