Μην γελιέστε, στη φωτο είναι η πρώτη μου φορά σε καναπέ! Τώρα που το έμαθα δεν θα ξανακατέβω. Έφτασα 12,5 μηνών (1/9/25) και μόλις γνώρισα τι σημαίνει σπίτι, σπίτι που δεν βρέχει, τι σημαίνει αγάπη, νερό και φαγητό.
Όχι, τίποτα δεν ήταν αυτονόητο. Ούτε όνομα δεν είχα, τυχαίο είναι και αυτό το τωρινό, κάτι πρόχειρο, συνηθισμένο.
Με "αφαίρεσαν" καλοί άνθρωποι από έναν κύριο που δεν με έβλεπε, δεν έβλεπε ότι υπήρχα, δεν με ήθελε. Με πήγαν σε δύο γιατρούς και να μαι, φρεσκοκουρεμένος και καθαρός, με εμβόλιο και εξετάσεις υγείας, με λουράκια και φροντίδα.
Αν είχαν μιλήσει και οι γιατροί μεταξύ τους, δεν θα έπαιρνα και 2 φορές αντιπαρασιτικά χαχα! Από όλα πια σε αφθονία. Η κυρία που με φιλοξενεί, θησαυρός. Πρόσφατα φιλοξενούσε 3 μωράκια, τα 2 υιοθετήθηκαν, το 3 το κράτησε. Αν ενδιαφέρεστε για μένα, όχι, μην αργείτε, θα με αγαπήσει σαν τον Όλιβερ και θα με κρατήσει.
Τώρα μαθαίνω να περπατώ, βόλτες δεν ήξερα, τίποτα δεν ήξερα. Δεν δαγκώνω, δεν γαυγίζω στα καλά καθούμενα, συμβιώνω με άλλο ένα σκυλάκι και γατούλες, δεν λερώνω, είμαι κύριος, κάνω τουαλέτα στον δρόμο, πολλά θετικά δεν.
Είμαι το σκυλάκι θαύμα; Όχι. Διότι με είχαν δεμένο, εμένα μια σταλιά πραγματάκι, και δεν γνωρίζω πράγματα με συνέπεια να φοβάμαι και τη σκιά μου. Προσπαθώ, θα μου πάρει λίγο καιρό, προσπαθώ να μάθω, να γνωρίσω, να ξεπεράσω τις φοβίες μου.
Δώστε μου ευκαιρία μόνο αν γνωρίζετε από σκυλάκια. Πάρτε με μόνο αν έχετε υπομονή και χρόνο να με μάθετε να γίνω σκύλος. Είμαι μόλις δέκα κιλάκια, ένα τίποτα με μεγάλη καρδιά.
Παρακαλώ πολύ ΓΡΑΨΤΕ mail στην Κωνσταντίνα, θα σας τα πει όλα, θα σας στείλει φωτο και βίντεο, γράψτε της γιατί με επιλέξατε, βρείτε μου ένα ωραίο όνομα και αλλάξτε μου τη ζωή που - για να είμαι ειλικρινής - είναι μια άλλη ζωή από τότε που με αφαίρεσαν από την αλυσίδα...