Ο Ιταλός. Έτσι με φωνάζουν εδώ στο καταφύγιο. Το Bianco δεν είναι και το πιο εύκολο όνομα για κάποιους, ο Ιταλός, έτσι με λένε.
Είμαι ένας φινετσάτος κούκλος, λευκός με πιτσίλες, χρυσός σε χαρακτήρα και νεαρός σε ηλικία. Έχω και βιβλιάριο και εμβόλια και τσιπάκι και είμαι έτοιμος να έρθω σε σας, στην οικογένειά μου.
Η ιστορία μου σύντομη και όχι ασυνήθιστη. Βρέθηκα με ένα κομψό λουράκι στην πόρτα του καταφυγίου. Δυο είναι οι εκδοχές: ή κάποιοι καλοί άνθρωποι με βρήκαν και με έφεραν εδώ ή πάλι κάποιοι πάλι καλοί άνθρωποι με παράτησαν εδώ που ήξεραν ότι θα με φροντίσουν.
Καλοί μου άνθρωποι, εσείς που διαβάζετε αυτές τις λίγες γραμμούλες, πως να σας περιγράψω την αμέριστη ανάγκη μου να ανήκω; Να μην είμαι απρόσωπα ο Ιταλός αλλά ο δικός σας σκύλος με το πρόγραμμα στις βόλτες μου, με το μπάνιο μου, με το κρεβάτι μου αλλά κυρίως με την συντροφιά μας και την παρέα μας;
Έχει κρύο εδώ. Βρέχει. Τα δυο κορίτσια που ήταν μαζί μου, η Λευκή και η Σόνια, έφυγαν. Είναι, λέει, σε κάποιο Χαλάνδρι και κάποια Μελίσσια. Θα είναι τροπικά μέρη αυτά. Έχουν ζέστη, λέει. Έχουν και φρέσκο νερό, λέει.
Κι εγώ; Ο τόσο κομψός και χρυσός;
Μήπως είστε κι εσείς σε κάποιο τέτοιο τροπικό μέρος; Μήπως έχετε ένα μπωλ νερό και λίγο φαγάκι και ένα παλιό πουλόβερ για μένα για να κοιμάμαι;
Πρόσφατα έκανα και εξετάσεις αίματος και πήρα και την αποπαρασίτωση. Κάποιος "άνθρωπος" με φροντίζει και δεν με ξεχνά.
Μήπως με ψάχνετε; Είμαι ο Bianco, λευκός στο σώμα και στην ψυχή. Πόσο να μείνω λευκός εδώ έξω....
Ένα παλιό τσίγκινο πιατάκι, ένας καφέ κάδος για προστασία, λίγο φως, αυτά είναι ο κόσμος μου. Μιλήστε άμεσα μαζί μου ή έστω με την Κωνσταντίνα, έχει πολλές φωτογραφίες με το τσίγκινο πιατάκι. Μιλήστε!