Το πόσο ιδιαίτερη είμαι φαίνεται από τα μάτια μου, ένα καφέ, ένα μπλε. Είμαι ένα όμορφο, τρισχαριτωμένο κουτάβι ονόματι Άριελ. Η Γιούλα που με ξέρει από μωρό με λέει Romy, από το Schneider. Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι λέξεις, αλλά μου είπε, το Romy είναι για τις όμορφες. Η γιατρός που δεν το ήξερε, με ονόμασε Άριελ. Τι τα θες; Εδώ στο καταφύγιο δεν με φωνάζει κανείς κάπως.
Έχω τη χαρά να «ζω» με τη μανούλα μου και την αδελφούλα μου σε ένα καταφύγιο. Την παρέα συμπληρώνουν άλλα 3 μωρά αγοράκια. Γεννήθηκα εδώ, στο καταφύγιο, ναι. Είχαν ξεχάσει να στειρώσουν τη μαμά μου, ναι, κι όμως. Και να ‘μαι, ενώ δεν θα έπρεπε να είμαι. Είμαι όμως και «ζω» εδώ.
Έχω κάνει όλα μου τα εμβόλια και έχω θηλάσει από τη μαμά μου. Πρόσφατα έκανα και εξετάσεις υγείας. Λέει, αρνητικό. Δεν ξέρω τι, αλλά αρνητικό είναι, είμαι μια υγιής όμορφη.
Τρεις φορές έχουν έρθει παιδάκια από τα κοντινά σχολεία και έχω φωτογραφηθεί μαζί τους. Αυτές τις ημέρες υιοθετήθηκε η Άννυ, η αδελφή μου στα Μελίσσια Αττικής, και έφυγε για την οικογένειά της στην Πεντέλη. Είμαι έτοιμη κι εγώ, ένα χαρούμενο μπαλάκι, ένα κουκλί.
Γράψτε το εκείνο το mail στην Κωνσταντίνα. Έχει πολλές φωτο και γνωρίζει όλη μου την ιστορία. Και τους γονείς μου γνωρίζει που είναι νεαρότατα σκυλάκια, από τα ξεχασμένα εκεί πίσω. Ο μπαμπάς μου είναι ο Μίλο, έχει κι αυτός μια ανάρτηση ελπίδας στην Dogs voice.
Πάρτε με τώρα που είμαι μωρό. Μην με ξεχάσουν κι εμένα σαν τη μαμά μου...