Mέσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της ωραίας μας χώρας, εκεί που τώρα ζεματάνε τα τσιμέντα και οι άσφαλτοι, βρέθηκαν σε δύο διαφορετικά σημεία της πόλης, μιας από τις πολλές ίδιες, δύο κοριτσάκια. Ιδίου μεγέθους αλλά διαφορετικού χρώματος. Το ένα, το ξανθούλι, το βρήκε ο σιδεράς ο Βασίλης, γνωστός φιλόζωος και καλός άνθρωπος.
Το άλλο, το πιο σκουράκι, η κ. Δήμητρα. Και τα δύο έκλαιγαν (τη μοίρα τους) και από πείνα, φυσικά, και από δίψα και από φόβο και, να μην ξεχάσουμε, και από μοναξιά.
Εθελόντρια είναι και η κυρία που μας φωτογράφισε και μας επισκέπτεται και μας χαϊδολογάει και μας παίζει. Μας βρίσκει πολύ χαριτωμένα και έξυπνα και ανθρωποκεντρικά.
Mας έδωσαν αυθόρμητα τα ονόματα Βάσω και Δήμητρα, μας άλλαξαν αμέσως μετά σε Daisy και Minnie.
Εμείς τι να πούμε για μας και τι για ό,τι μας περιμένει, αν εσείς που διαβάζετε τη μικρή ιστορία δεν σκεφτείτε να μας πάρετε από εδώ έξω, γιατί για έξω πρόκειται σε αυτό το δημοτικό καταφύγιο που να μην σας τύχει να καταφύγετε ούτε για βόλτα ούτε κατά λάθος. Αλλά, μην ανησυχείτε, δεν θα βρεθείτε εδώ κατά λάθος, ούτε ταμπέλα υπάρχει, ούτε δρόμος καν διαβείτε ούτε να μπερδευτείτε. Δεν θα μας βρείτε ποτέ.
Αν όμως φτάσατε στις γραμμές αυτές, τότε στείλτε αυτό το mail στην Κωνσταντίνα που ξέρει ότι είμαστε εδώ, που τον έφερε μόνη της τον δρόμο μέχρι εδώ, που ξέρει ότι υπάρχουμε. Και που θα σας στείλει υλικό και θα σας πει τα πάντα και που αύριο θα έχετε σκυλάκι, εσείς που ψάχνετε. Χωρίς έξοδα, όλα τα εμβόλιά μας είναι καλυμμένα. Αν τυχόν κιόλας μεγαλώσουμε «εδώ έξω», ξένος οργανισμός μας καλύπτει και τη στείρωση, τουλάχιστον να μην γεννάμε, μόνο να πεθαίνουμε, ας το πούμε καλύτερα, να φυτοζωούμε στα σίδερα…