Θα σε περιμένω μέχρι να με δεις. Σε παρακαλώ όμως μην αργείς... Ο χρόνος κυλάει πολύ δύσκολα στο καταφύγιο...
Ήδη κουράστηκα πολύ... παρα πολύ βασικά, να περιμένω στο καταφύγιο.
Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ η πρώτη μερα που βρέθηκα στο καταφύγιο πίσω από ένα κλουβί ήταν μια μερα του περσινού Οκτώβρη....Πφφφφφ εχει περάσει ενάμισης χρόνος από εκείνη τη στιγμή ! Με έβαλαν στο κλουβί και μου υποσχέθηκαν πως θα μου βρουν σύντομα το παντοτινό μου σπιτάκι, και δεν θα χρειαστεί να περιμένω για πολύ καιρό... Και γω το πίστεψα. Πίστεψα πως σύντομα η ζωή μου θα άλλαζε προς το καλύτερο! Δεν λέω, οι εθελοντές του καταφυγίου κάνουν το καλύτερο δυνατόν που μπορούν για να βρουν τη παντοτινή μου οικογένεια! Με έχουν πάρει μαζί τους σε 6 ημέρες υιοθεσίας! Καθε φορά μου λέγανε πως σήμερα που θα με δει πολύς κόσμος ίσως ειναι η τυχερή μου μέρα.... Κάθε φορά όμως με επεστρεφαν στο καταφύγιο χωρίς να έχει ενδιαφερθεί κάποιος για εμένα... Την τελευταία φορά που με γύρισαν από μια ημέρα υιοθεσίας πισω στο καταφύγιο, πήγα στο κλουβί μου και ξάπλωσα στο σπιτάκι μου .... Ήξερα....Ήξερα πως ούτε εκείνη τη μέρα βρέθηκε η παντοτινή μου οικογένεια.
Θα σας ήμουν πραγματικά ευγνώμων αν κάνατε πολλές κοινοποιησεις!
Με πολλή - πολλή αγάπη,
Η γλυκιά σας Μάντυ 💝
💌@katafygio.virona ❣