Λευκή στο σώμα (με πιτσίλες στα αυτάκια) και λευκή και στην ψυχή είμαι εγώ η Σούζη. Με έφεραν εδώ με τον αδελφούλη μου. Αριστερά αυτός ο μαύρος, δεξιά εγώ η μαύρη. Αλλά λευκοί είμαστε...
Παλιά λεγόταν στη γλώσσα σας "μπόγιας", νομίζω. Και περίμενα. Ζήτησαν – τρίτο πληθυντικό πάλι, όμως αυτή τη φορά εθελοντές - από τη γιατρό να έρθει να μας δει. Οι εν λόγω εθελοντές, με άλλα λόγια η κ. Γιούλα, μας έδωσε και το ωραίο μας όνομα. Περίμενα πάλι. Κάποια στιγμή ήρθε και η γιατρός. Τσιπ, εμβόλιο, τελειώσαμε. Ας μην είμαι αγνώμων, έχει στοιχειώδες φαγητό και αν δεν αναποδογυρίσει ο κουβάς έχει και λίγο παλιό νερό. Δεν λέω, ο δρόμος δεν ήταν λύση. Όμως κάποιος θα μας έβλεπε. Περαστικός εκεί που θα περίμενα στην άκρη του δρόμου το τίποτα.
Εδώ πίσω από τα σίδερα ποιος θα με / μας δει; Ο Κανένας. Σας το λέω με υπευθυνότητα. Το αποδεικνύουν άλλωστε και οι άπειροι ενήλικες σκύλοι, - όσοι προλαβαίνουν να μεγαλώσουν – εδώ γύρω.
Όποιος ήταν να με δει, με είδε. Λες και με το να βάλω τσιπ, λύθηκε το υπαρξιακό μου.
Δείτε με, καλοί μου άνθρωποι! Πάρτε με! Έξοδα δεν έχω, λευκή στο σώμα και στην ψυχή.
Το τσιπ θα μπει στο όνομά σας. Εμβόλιο έχω. Νεαρότατη δεσποινίς και όμορφη είμαι. Και πολύ εκφραστική. Σύντροφος και φύλακας και παρεάκι.
Πάρτε με μην ιδρυματοποιηθώ όπως λέτε, επίσης στη γλώσσα σας. Πάρτε την Κωνσταντίνα, θα σας τα πει όλα, θα με έχετε άμεσα, καλοί μου άνθρωποι! Σε αυτό ελπίζω. Να είστε καλοί!