Ήταν Οκτώβριος του 2012 και σε ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας -από αυτά που η ζωή ενός ζώου δεν έχει ιδιαίτερη αξία, ένας νεαρός με τον οποίο έχω την τύχη να συμπορεύομαι στη ζωή, είδε μπροστά σε ένα κάδο σκουπιδιών κάτι να σαλεύει...

Κάπως έτσι άρχισε να ξετυλίγεται μια ακόμα από τις, συνηθισμένες πια στις μέρες, ιστορίες με ελληνικά «σκουπιδόσκυλα». Πλάσματα «ανεπιθύμητα», που κάποιοι δήθεν μάγκες πετούν σε μια σακούλα σε κάδο σκουπιδιών, κι ύστερα επιστρέφουν σπίτι, να παραστήσουν τους καλούς οικογενειάρχες και βέβαια κοιμούνται ήσυχοι το βράδυ.

Το κουτάβι ονομάστηκε Λουλού, από το παιδικό «Η μικρή Λουλού» και όταν βρέθηκε ήταν μια σταλίτσα, φανερά υποσιτισμένη και καμένη στην πλάτη και τις πατούσες. Η μικρή Λουλού έλαβε κάθε φροντίδα και ψάχναμε για την κατάλληλη οικογένεια που θα την υιοθετούσε, καθώς την περίοδο εκείνη δεν θέλαμε να «δεσμευτούμε» με σκύλο, ακούγοντας διάφορες παραινέσεις φίλων και γνωστών πως «ένας σκύλος σε τρέχει όλη μέρα, απαιτεί βίλα και όχι απλό διαμερισματάκι, στοιχίζει μια περιουσία, ενοχλεί τους γείτονες, σε δεσμεύει και δεν μπορείς να πας ταξίδια» και άλλα τέτοια…

Η υιοθεσία όμως τελικά, για καλή μας τύχη, ακυρώθηκε καθώς η οικογένεια που είχαμε βρει για τη Λουλού υιοθέτησε ένα άλλο αδεσποτάκι και εμείς πήραμε την απόφαση να κρατήσουμε την μικρή Λουλού, κάνοντάς την μέλος της δικής μας οικογένειας. Αυτή αποδείχθηκε και η καλύτερη και πιο γλυκιά «δέσμευση» της ζωής μας. Η σοφότερη απόφαση που πήρα ποτέ στην ζωή μου!

Η Λουλού δε δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, με επιμονή, υπομονή και αγάπη, έμαθε να κάνει την ανάγκη της στη βόλτα της, να περπατά όμορφα στο δρόμο, να κάθεται «κυρία» στο αυτοκίνητο, κοινωνικοποιήθηκε απόλυτα με τα άλλα ζωάκια, ταξιδεύει παντού και πάντα μαζί μας και σε όσα μέρη κι αν έχω μείνει (καθότι λόγω δουλειάς γυρίζω την Ελλάδα), η Λουλού υπήρξε σύντροφος και η πιο πιστή παρέα.

Μια συμβουλή προς όλους από τα βάθη της καρδιάς μου: Υιοθετήστε. Σώστε μια αδέσποτη ψυχή. Αδειάστε τα κελιά των Σωματείων και τους δρόμους της χώρας ετούτης και γεμίστε την καρδιά σας με αγάπη!

Όσες φορές και να ζούσα, θα ήθελα να τις ζήσω με τη Λουλού, αφού από την πρώτη στιγμή μαζί της συνειδητοποίησα πόσο άδεια υπήρξε πριν η ζωή μου χωρίς αυτήν.

Εύα και Λουλού