Την πρώτη φορά που την είδα, έτρεχε πανικόβλητη στο δρόμο του Στρατοπέδου , τα αυτοκίνητα κόρναραν και φρέναραν να μην την σκοτώσουν και αυτή , μια αλαφιασμένη ελαφίνα σαν <σίφουνας> εξαφανίστηκε , πριν καν προλάβω να βγω απο το αμάξι. Με έζωσαν τα φίδια και σκέφτηκα με τον κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό … μέχρι το βραδύ θα δω ανάρτηση οτι την βρήκαν νεκρή ή τραυματισμένη , έτσι που έτρεχε πάνω κάτω , χωρίς καμιά επίγνωση του κινδύνου . Εκείνη την στιγμή καρφώθηκε στο μυαλό μου και ανάσανα με ανακούφιση όταν το βραδύ δεν είδα ή άκουσα κάτι.
Την δεύτερη φορά , μετά από μέρες , Μεγάλη Παρασκευή , ενώ ήμουν στο κομβο Ατσιποπουλου , την παίρνει το μάτι μου να τρέχει στο παράλληλο της εθνικής για Χανιά, γκαζώνω το αμάξι και την παίρνω στο κατόπι . Την πετυχαίνω στο τσακ , να περάσει το διάζωμα να βγει στην εθνική και… να γίνει ….. χαλκομανία …. Σταματώ το αμάξι , ανοίγω την πόρτα και προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία , την φωνάζω όσο πιο γλυκά και ήρεμα μπορούσα …. <Που είναι το κορίτσι μου ?? Ελα αγάπη μου > . Πριν προλάβω να τελειώσω φράση , με ένα πήδημα βρέθηκε στα ποδιά μου … Την πήρα στο χώρο της δουλειά μου , νερό , ανάρτηση στο facebook , τα σχετικά .. και περίμενα .. Την κοίταζα απελπισμένη , τι θα την κάνω? , που θα την πάω? , τα γνωστά . (στα 40m2 του σπιτιού μου 7 σκυλιά ) … Πήρα τα τηλεφωνά της απόγνωσης .. εκθείασα τα κάλλη της , <μικρόσωμη ….. , φιλική , …. κούκλα , … στειρωμένη ,…. Υπάκουη ….. σκυλί από σπίτι .. για σπίτι …μα δεν θα τα καταφέρει στο δρόμο, μα θα την σκοτώσουν τα αυτοκίνητα και μπλα μπλα > . Tίποτα , κανείς... Το πήρα απόφαση ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο , κέρδισα λίγο χρόνο για την ζωή της βγάζοντας την από την εθνική προσευχηκα στο Θεό να μείνει εκεί και απελπισμένη της είπα< σε παρακαλώ μείνε εδώ .> . την σταύρωσα , μπήκα στο αμάξι και γκάζωσα , τρέχοντας σαν μανιακή για να μην με προλάβει και με ακολουθήσει .. Την κοίταζα από το καθρέπτη και ένιωθα σαν να την εγκατέλειψα εγώ. . Αργότερα το βραδύ είδε την ανάρτηση μου , κάποια και έγραψε ότι ήταν δικιά της και ότι το έχασε , της έδωσα πληροφορίες που την άφησα και μετά από λίγο μου έγραψε ότι την βρήκε .Όμως εγώ συνέχισα να είμαι ανήσυχη χωρίς να ξέρω το γιατί . . Περιττό να πω ότι το βραδύ έκανε βόλτα στα όνειρα μου ή μάλλον στους εφιάλτες μου ..
Η τρίτη φορά …. Εκείνο το πρωί είδα την φωτογραφία της στο facebook , με το χαρακτηριστικό λαχανί κολάρο ,ότι την ψάχνουν και θυμήθηκα .. ότι η ιδία φωτογραφία είχε ξανακοινοποιηθει , ότι βρέθηκε και μήπως την έψαχνε κανείς . Έβγαζα αφρούς από τα νεύρα μου και απογοητευμένη σκέφτηκα ..΄΄ δεν θα την βγάλει αυτό το σκυλί με αυτούς που έχει μπλέξει .΄΄ Απόγευμα πια , φτάνω σπίτι , παρκάρω το αμάξι στην πυλωτή και ανοίγω την πόρτα του αμαξιού για να βγω .. και …ένας <σίφουνας> … βρέθηκε στα ξαφνικά στην αγκαλιά μου και… μια γλώσσα μου έδινε φιλιά .. Έπαθα σοκ .. άρχισα να τρέμω , να κλαίω και να γελάω μαζί .. Δεν το ζω αυτό σκέφτηκα , δεν μπορεί , Πως βρέθηκε εδώ ? Πως μπήκε στο αμάξι ..? Ρώτησα έναν νεαρό που ήταν εκεί , και μου είπε ότι με είδε λίγο πιο πέρα και έτρεξε πίσω μου . Αυτό ήταν είπα , τέλος , Ήρθες και με βρήκες ? Πίσω δεν ξαναγυρνάς , ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΧΑΜΕΝΗ . Κάποιοι λένε ότι οι σκύλοι είναι ότι μας έμεινε από τον παράδεισο , ότι είναι άγγελοι με την μορφή αυτή , και έρχονται στην γη για να μας διδάξουν την αγάπη χωρίς ανταλλάγματα , την αφοσίωση , την συχώρεση , όλα τα καλά δηλαδή που εμείς ξεχνάμε .. Έτσι πρέπει να είναι γιατί η Λουπε (όπως την φωνάζανε ) είναι όλα αυτά. ..Η Λουπε σε κοιτάζει και σου λέει <αγάπα με …και δεν θα το μετανιώσεις > Η ιστορία της, αποδείχτηκε στην πορεία ότι μου ήταν γνωστή χωρίς να την έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά μέχρι τώρα , 3 χρόνια πριν .. Μια ιστορία με πολλές αλλαγές . Μια ιστορία που την βρίσκει να μεγαλώνει με αγάπη και φροντίδα , με αγκαλιές και καναπέδες και όλα τα ονειρεμένα μια υιοθεσίας , αλλά στην πορεία και μια ιστορία που κάποια στιγμή την βρίσκει μόνιμα δεμένη σε ένα δέντρο ..για αρκετό καιρό . Αλλαγή οικογενειών , ανθρώπων , καταστάσεων , και όμως η Λουπε παρέμεινε στοργική ,υπάκουη , γλυκιά και τρυφερή αλλά κυρίως ένα πλάσμα φιλικό που εμπιστευόταν τους πάντες.
Ένα είναι σίγουρο , ότι η οδύσσεια της <καρμενιας> μου , σταμάτησε εκείνη την μέρα , εκείνη την τρίτη φορά .. Δεν θα ξαναβρεθεί ποτέ ξανά στο δρόμο χαμένη , ούτε δεμένη , ούτε παρατημένη . Από εδώ και πέρα , απολαμβάνει τις βόλτες της με τον άνθρωπο της , τους καναπέδες της , την ζεστασιά και την ασφάλεια ενός σπιτιού αλλά κυρίως την αγάπη και την φροντίδα της Μαρίας , που δεν την ξέχασε ποτέ και που αρπάζοντας την ευκαιρία αυτής της τρίτης φοράς , της πρόσφερε απλόχερα όλα όσα της αξίζουν . !
Η Πολυξένη έσωσε έναν σκύλο από το δρόμο και προσπάθησε πολύ για να βρει το κατάλληλο σπίτι για αυτόν. Και το βρήκε! Αυτή είναι η ιστορία της Λούπε:
Την πρώτη φορά που την είδα, έτρεχε πανικόβλητη στο δρόμο του Στρατοπέδου , τα αυτοκίνητα κόρναραν και φρέναραν να μην την σκοτώσουν και αυτή , μια αλαφιασμένη ελαφίνα σαν σίφουνας εξαφανίστηκε , πριν καν προλάβω να βγω απο το αμάξι. Με έζωσαν τα φίδια και σκέφτηκα με τον κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό έτσι που έτρεχε πάνω κάτω χωρίς καμιά επίγνωση του κινδύνου.
Την δεύτερη φορά , μετά από μέρες , Μεγάλη Παρασκευή , ενώ οδηγούσα, την παίρνει το μάτι μου να τρέχει στο παράλληλο της εθνικής για Χανιά, γκαζώνω το αμάξι και την παίρνω στο κατόπι . Την πετυχαίνω στο τσακ , να περάσει το διάζωμα να βγει στην εθνική και να γίνει χαλκομανία. Σταματώ το αμάξι , ανοίγω την πόρτα και προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία , την φωνάζω όσο πιο γλυκά και ήρεμα μπορούσα. Πριν προλάβω να τελειώσω φράση , με ένα πήδημα βρέθηκε στα ποδιά μου. Την πήρα στο χώρο της δουλειάς μου , νερό , ανάρτηση στο facebook , τα σχετικά και περίμενα. Την κοίταζα απελπισμένη , τι θα την κάνω; Που θα την πάω; Τα γνωστά δηλαδή καθότι στα 40m2 του σπιτιού μου υπήρχαν ήδη 7 σκυλιά!
Πήρα τα τηλεφωνά της απόγνωσης, εκθείασα τα κάλλη της , μικρόσωμη, φιλική, κούκλα , στειρωμένη, υπάκουη, σκυλί από σπίτι, για σπίτι, μα δεν θα τα καταφέρει στο δρόμο, μα θα την σκοτώσουν τα αυτοκίνητα και μπλα μπλα. Tίποτα , κανείς... Το πήρα απόφαση ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο , κέρδισα λίγο χρόνο για την ζωή της βγάζοντας την από την εθνική και απελπισμένη της είπα σε παρακαλώ μείνε εδώ και μπήκα στο αμάξι τρέχοντας σαν μανιακή για να μην με προλάβει και με ακολουθήσει.
Την κοίταζα από το καθρέπτη και ένιωθα σαν να την εγκατέλειψα εγώ. Αργότερα το βραδύ είδε την ανάρτηση μου , κάποια και έγραψε ότι ήταν δικιά της και ότι το έχασε , της έδωσα πληροφορίες που την άφησα και μετά από λίγο μου έγραψε ότι την βρήκε .Όμως εγώ συνέχισα να είμαι ανήσυχη χωρίς να ξέρω το γιατί . . Περιττό να πω ότι το βραδύ έκανε βόλτα στα όνειρα μου ή μάλλον στους εφιάλτες μου ..
Η τρίτη φορά: Εκείνο το πρωί είδα την φωτογραφία της στο facebook , με το χαρακτηριστικό λαχανί κολάρο ,ότι την ψάχνουν και θυμήθηκα ότι η ιδία φωτογραφία είχε ξανακοινοποιηθει, ότι βρέθηκε και μήπως την έψαχνε κανείς. Έβγαζα αφρούς από τα νεύρα μου και απογοητευμένη σκέφτηκα δεν θα την βγάλει αυτό το σκυλί με αυτούς που έχει μπλέξει. Απόγευμα πια , φτάνω σπίτι , παρκάρω το αμάξι στην πυλωτή και ανοίγω την πόρτα του αμαξιού για να βγω και ένας σίφουνας βρέθηκε στα ξαφνικά στην αγκαλιά μου και… μια γλώσσα μου έδινε φιλιά .. Έπαθα σοκ .. άρχισα να τρέμω , να κλαίω και να γελάω μαζί .. Δεν το ζω αυτό σκέφτηκα , δεν μπορεί , Πως βρέθηκε εδώ ? Πως μπήκε στο αμάξι ..? Ρώτησα έναν νεαρό που ήταν εκεί , και μου είπε ότι με είδε λίγο πιο πέρα και έτρεξε πίσω μου . Αυτό ήταν είπα , τέλος πίσω δεν ξαναγυρνάς ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΧΑΜΕΝΗ .
Κάποιοι λένε ότι οι σκύλοι είναι ότι μας έμεινε από τον παράδεισο , ότι είναι άγγελοι με την μορφή αυτή , και έρχονται στην γη για να μας διδάξουν την αγάπη χωρίς ανταλλάγματα , την αφοσίωση , την συχώρεση , όλα τα καλά δηλαδή που εμείς ξεχνάμε .. Έτσι πρέπει να είναι γιατί η Λουπε (όπως την φωνάζανε ) είναι όλα αυτά.
Σήμερα μεγαλώνει με αγάπη και φροντίδα , με αγκαλιές και καναπέδες και όλα τα ονειρεμένα μια υιοθεσίας στην φροντίδα της Μαρίας !
