Φεβρουάριος 2014. Κρύο, παγωνιά, αλλά ένας ήλιος όλο χαρά να φωτίζει την καταπράσινη Βαρυμπόμπη. Εγώ και τρεις φίλοι αποφασίζουμε να πιούμε τον Κυριακάτικο καφέ μας σε έναν κήπο καφετέριας και να απολαύσουμε με τα μπουφάν μας φυσικά τον χειμωνιάτικο ελληνικό ήλιο. Όλα αυτά, μετά από μία ευχάριστη πεζοπορία στην Βαρυμπόμπη (έτσι, να ξεφύγουμε λίγο από τα Αθηναϊκά τετριμμένα).
Σύντομα, μας συναντά μία φίλη των παιδιών, εκπαιδεύτρια σκύλων και μόνιμη κάτοικος στους Θρακομακεδόνες. Βρίσκω κι εγώ την ευκαιρία, μιας και σκεφτόμουν έντονα εκείνο το τρίμηνο να υιοθετήσω έναν σκύλο, να την ρωτήσω για τις συμβουλές της και γενικά για τις απαιτήσεις ενός νέου τετράποδου μέλους μίας "αρχάριας" από σκυλιά οικογένειας.
Μέσα από την συζήτησή μας, μας προτείνει να μας κάνει μία βόλτα με το αυτοκίνητό της και να μας γνωρίσει ένα θηλυκό, υπέροχο αδεσποτάκι την "Μπαλαρίνα", τριών περίπου ετών, η οποία τριγυρνούσε επί 2 μισή χρόνια στους Θρακομακεδόνες και την φρόντιζαν πολλοί από τους κατοίκους, ιδίως μία γιαγιά, η οποία, δυστυχώς, προσφάτως είχε "φύγει".
Παίρνουμε την απόφαση και πάμε να την βρούμε. Βλέπουμε λοιπόν κάποια στιγμή, ένα μαύρο κοριτσάκι με λευκά πατουσάκια, μεγαλόσωμο μπορώ να πω, να πλησιάζει το αυτοκίνητο με ενθουσιασμό και με μάτια ορθάνοιχτα από χαρά! Προφανώς, αναγνώρισε το όχημα της εκπαιδεύτριας-φίλης μας, μιας και αγαπιούνταν πάρα πάρα πολύ. Κατεβαίνουμε, την γνωρίζουμε και μέσα σε μερικά λεπτά, η κοπέλα που είναι στην παρέα μας την ερωτεύεται. Ε, και φυσικά την πήραμε μαζί μας.
Μετά από κανένα δεκάλεπτο ενθουσιασμού από, λίγα μέτρα πιο μακριά, και ύστερα από παρότρυνση της εκπαιδεύτριας, βλέπουμε ένα αδύνατο πολύ, κατάμαυρο αγοράκι με λευκό "φράκο" και λευκά πατουσάκια (έμοιαζε μορφολογικά με την "Μπαλαρίνα") να είναι σκυμμένο έξω από μία καγκελόπορτα και να μασουλάει. Πλησιάζουμε και συνειδητοποιούμε, ότι έχει στο στόμα του δύο άδειες λεμονόκουπες και κόκαλα από μπριζόλες, που μόλις του είχαν "κεράσει" οι τριγύρω κάτοικοι. Αυτός ο μικρός κυριούλης είχε εμφανιστεί τις τελευταίες τέσσερις μέρες στην περιοχή και έτρωγε καθημερινά σε εκείνο το σπίτι το ίδιο "γεύμα". 

Μας κοιτάζει με μάτια τρομαγμένα και σκυμμένο το κεφάλι από ντροπή, ίσως, ή φόβο (κατά πάσα πιθανότητα) μιας και δεν μας είχε ξαναδεί. Σκύβουμε μπροστά του για να τον χαιρετίσουμε και του προσφέρουμε τέσσερα γλυκά χαμόγελα. Ένιωσα μονομιάς ότι έχει την ανάγκη να ζήσει ευτυχισμένος δίπλα σε καλούς "γονείς".
Έτσι κι έγινε: τον πήραμε μαζί και πλέον ζει ζωή "σαλονάτη" !

Τώρα πια, ερχόμενοι στο παρόν, τέσσερις άνθρωποι έχουμε δύο υπέροχα , υγιέστατα πια και κυρίως ευτυχισμένα πλάσματα να μας κρατάνε συντροφιά κι εμείς να τους την ανταποδίδουμε όσο το δυνατόν με τον καλύτερο τρόπο !
Πρόκειται για την γλυκιά Δάφνη και για τον παιχνιδιάρη Ρομπέν!

Αυτά από εμάς και την σκυλοϊστορία μας !