Ήταν καλοκαίρι του 1998 και ήμουν 10 χρονών παιδάκι, στο χωριό, με τον παππού και τη γιαγιά. Εκείνη δεν πρέπει να ήταν καν 25 ημερών κουτάβι! Δεν άντεξα, την άρπαξα στα χέρια μου και με το έτσι θέλω την έβαλα μέσα στο σπίτι. Ήμουν από μικρή μεγαλωμένη παρέα με... κουνιστές ουρές, αλλά σαν τη δική της, δεν είχα βρει ποτέ, καμία. Ήξερα αμέσως ότι, αυτός ήταν ο σκύλος μου. Η Λουλού μετακόμισε μαζί μου στην Αθήνα, στο σπίτι μου, και έκανα σαν τρελή από χαρά και μόνο που την έβγαζα βόλτα στο τετράγωνο! Κορδωνόμουν σα σκεπάρνι κάθε φορά που περνούσαν από δίπλα μου άγνωστοι και μου έλεγαν «Τι όμορφο σκυλάκι». Τρελαινόμουν όταν της έπαιρνα λιχουδιές και αυτή τις έκρυβε στο καλάθι της! Η καφέ της γούνα και η ζουμερή μουσούδα της,...

Πριν 15 χρόνια ήρθε στη ζωή μας η Καρδούλα. Δυο χρόνια αργότερα προστέθηκε και ο Μίκης. Όταν, με τον καιρό, γνωρίστηκαν καλά, αποφάσισαν να με κάνουν «γιαγιά», φέρνοντας στη ζωή τρία υπέροχα κοριτσάκια! Αποφάσισα να τα κρατήσω όλα τους, βλέπεις φοβήθηκα ότι χωρίς υπεύθυνη υιοθεσία μπορεί να βρεθούν στο δρόμο... Ένα χρόνο αργότερα, βρήκα στο δρόμο παρατημένη και τη Μαυρούκα, και με συνοπτικές διαδικασίες έγινε κι αυτή μέλος της οικογένειάς μας, η οποία σύντομα αγκάλιασε ένα ακόμα μέλος, τη Λίλη, την οποία και μας χάρισαν φίλοι. Μαζί τους, περάσαμε απίστευτες στιγμές, γεμάτες αγάπη, γέλια και παιχνίδια! Όμως ο χρόνος περνάει γρήγορα και η γλυκιά μας η Καρδούλα «έφυγε» για την γειτονιά των αγγέλων πριν από επτά μήνες. Πρόσφατα αρρώστησε βαριά και ένα άλλο μέλος, η Λούσι, που μετά από γενναίο αγώνα έσβησε στην...

Πέρασαν έντεκα χρόνια από τη μέρα που, βγαίνοντας από το σπίτι μου, είδα για πρώτη φορά τον Φούμο να περιφέρεται στο πεζοδρόμιο. Ήταν οκτώ μηνών μόλις, αλλά φαινόταν γέρος και ταλαιπωρημένος. Τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα! Δεν είχε λουράκι, ούτε κανένα άλλο στοιχείο ιδιοκτησίας, και έτσι προσπάθησα να τον πλησιάσω, αλλά ήταν πολύ τρομαγμένος και έφευγε. Μετά από λίγη ώρα υπομονής, τα κατάφερα, και άρχισα να τον φροντίζω. Τον έβαλα στον κήπο, τον τάισα, τον έλουσα, του έφτιαξα ένα υποτυπώδες κρεβάτι για να περάσει τη νύχτα του, με σκοπό την επόμενη μέρα να τον πάω στον κτηνίατρο. Το πρωί όμως, είχε φύγει... Πέρασαν κάποιες ώρες που δεν είχε εμφανιστεί, και βέβαια θεώρησα ότι δε θα τον έβλεπα ξανά. Και όμως, το βράδυ γύρισε! Αυτή ήταν η χαριστική βολή στην καρδιά μου. Αδύνατο να ξεκολλήσω! Ο Φούμο...

Ο άντρας μου, ο Αλέξανδρος, δεν είναι και ο πιο «φυσιολογικός» άνθρωπος. Αρέσκεται να δοκιμάζει τον εαυτό του –και τους γύρω του καμιά φορά- να βρίσκει και να ξεπερνάει τα όριά του. Tattoo artist στο επάγγελμα, του αρέσει να ασχολείται με ποικίλα χόμπι, όπως τα πολλά και ιδιαίτερα ποδήλατά του ή το μοτοκρός. Μέσα σε όλα, εκτός από τις δουλειές μας, έχουμε και δύο παιδάκια, και ένα σκύλο. Έναν είπα; Δύο. Πρόσφατα στην οικογένειά μας προστέθηκε και η Ρόξι. Γυρνώντας από τις διακοπές μας, στην Αταλάντη, είδαμε τον Αλέξανδρο να σταματάει το αυτοκίνητο απότομα στον παράδρομο της Εθνικής Οδού. Πριν καταλάβουμε οι υπόλοιποι για ποιο λόγο σταματήσαμε, είχε ανοίξει την πόρτα και είχε κατέβει από το αυτοκίνητο. Ένα μικρό (τότε) και μαλλιαρό σκυλάκι έτρεχε προς το μέρος του με το που τον είδε,...

Ήταν Οκτώβριος του 2012 και σε ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας -από αυτά που η ζωή ενός ζώου δεν έχει ιδιαίτερη αξία, ένας νεαρός με τον οποίο έχω την τύχη να συμπορεύομαι στη ζωή, είδε μπροστά σε ένα κάδο σκουπιδιών κάτι να σαλεύει... Κάπως έτσι άρχισε να ξετυλίγεται μια ακόμα από τις, συνηθισμένες πια στις μέρες, ιστορίες με ελληνικά «σκουπιδόσκυλα». Πλάσματα «ανεπιθύμητα», που κάποιοι δήθεν μάγκες πετούν σε μια σακούλα σε κάδο σκουπιδιών, κι ύστερα επιστρέφουν σπίτι, να παραστήσουν τους καλούς οικογενειάρχες και βέβαια κοιμούνται ήσυχοι το βράδυ. Το κουτάβι ονομάστηκε Λουλού, από το παιδικό «Η μικρή Λουλού» και όταν βρέθηκε ήταν μια σταλίτσα, φανερά υποσιτισμένη και καμένη στην πλάτη και τις πατούσες. Η μικρή Λουλού έλαβε κάθε φροντίδα και ψάχναμε για την κατάλληλη οικογένεια που θα την υιοθετούσε, καθώς την περίοδο εκείνη δεν...

Την πρώτη φορά που την είδα,  έτρεχε πανικόβλητη στο δρόμο του Στρατοπέδου , τα αυτοκίνητα κόρναραν και φρέναραν να μην την σκοτώσουν και αυτή , μια αλαφιασμένη ελαφίνα σαν <σίφουνας>  εξαφανίστηκε , πριν καν προλάβω να βγω απο το αμάξι.  Με έζωσαν τα φίδια και σκέφτηκα με τον κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό … μέχρι το βραδύ θα δω ανάρτηση οτι την βρήκαν νεκρή ή τραυματισμένη , έτσι που έτρεχε πάνω κάτω , χωρίς καμιά επίγνωση του κινδύνου .  Εκείνη την στιγμή καρφώθηκε στο μυαλό μου και ανάσανα με ανακούφιση όταν το βραδύ δεν είδα ή άκουσα κάτι.   Την δεύτερη φορά , μετά από μέρες ,  Μεγάλη Παρασκευή , ενώ ήμουν στο κομβο  Ατσιποπουλου , την παίρνει το μάτι μου να τρέχει στο παράλληλο της εθνικής για Χανιά, γκαζώνω το αμάξι...

Αυτή είναι η ιστορία της Ευδοξίας που γέμισε το σπίτι της με αγάπη και κάθε μέρα γίνεται ομορφότερη!  Υιοθετήστε μην αγοράζετε :-)    Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2013 που για επαγγελματικούς λόγους βρέθηκα στην Κύπρο.Βράδυ σε συναυλία με φίλους, τυχαίνει να είναι και μία φιλοζωική στον χώρο όπου την ίδια μέρα είχαν βρει 2 εγκαταλελειμένα κουτάβια, όχι παραπάνω από 2 μηνων σε κακό χάλι και τα είχαν μαζί τους αναζητώντας φιλοξενία. Κάπως έτσι βρέθηκα, κάποιες ώρες μετά να γυρναώ σπίτι με το ένα από αυτά αγκαλιά. Προμελετημένο το έγκλημα όπως θα έλεγε και η μάμα μου, που ξέρει την αδυναμία μου για τα σκυλιά. Σχεδόν 3 χρόνια μετά, δεν έχω μετανιώσει στιγμή για την απόφαση μου να υιοθετήσω τον Denzel και τρέμω στην ιδέα αν είχα πράξει διαφορετικά. Η ιστορία βέβαια έχει και...

Πριν 15 χρόνια είχαμε φαγωθεί με την αδερφή μου να πάρουμε ένα σκυλάκι... Τυχαία λοιπόν, μια μέρα, καθώς γυρνούσαμε απο το σχολείο, ακούσαμε ενα σκούξιμο σαν κλάμα να έρχεται απο ένα κάδο σκουπιδιών. Κοιταχτήκαμε, τρέξαμε κατευθείαν προς τα εκεί, και βρήκαμε ένα κουταβάκι μικρό φοβισμένο και αδύνατο που κάποιος είχε πετάξει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, το πήραμε σπίτι. Αρχικά οι γονείς μας είχαν αντιρρήσεις, όμως στην επιμονή και τα κλάματα μας, έκαναν πίσω. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες, ήταν ένα σκυλάκι φοβικό που έτρεμε και την σκιά του, με αποτέλεσμα να αργήσει να μας εμπιστευθεί. Σιγά σιγά μας έπαιρνε απο πίσω οπου και αν πηγαίναμε και ζητούσε την συντροφιά μας, άρχισε να μασάει τα παπούτσια και να μας ακολουθεί σε όλες μας τις βόλτες! Πήρε μέρος σε καλλιστεία αδέσποτων κ κέρδισε το βραβείο της...

Ήταν 18 Φεβρουαρίου 2015 και εγώ όλο χαρά μετά τη δουλειά, ετοιμάστηκα να πάω στο εξοχικό μας στη Κόρινθο. Φόρτωσα λοιπόν το αυτοκίνητο και μαζί μου ήταν η Σολ το πρώτο αγαπημένο και φοβικό αδεσποτάκι μου. Ερχόταν το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, βροχερές και κρύες μέρες βέβαια, αλλά δεν με ένοιαζε γιατί θα ξεκουραζόμουν. Φτάνοντας στη Κόρινθο, μόλις πέρασα τις γραμμές σε είδα. Ήσουν εκεί στο διάζωμα, μικρή σταλίτσα. Σταμάτησα να σου βάλω μία κονσέρβα να φας, που πάντα έχω μέσα στο αυτοκίνητό μου. Σε χάϊδεψα, σου έβαλα το φαγητό και μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω. Σε κοίταξα μέσα από το καθρεφτάκι μου για να δω αν τρως, αλλά εσύ στεκόσουν ακίνητο και με κοιτούσες με βλέμμα λυπημένο. Ξαναβγήκα και κάθισα κοντά σου λίγη ώρα για να φας, αλλά εσύ μόνο με...

Ήταν ένα πρωινό Πέμπτης, Ιούνιος του 2011.Η μητέρα μου είχε μια δουλειά στα Άνω Λιόσια ενώ εγώ είχα σχολείο. Μου πρότεινε να έρθω μαζί της αν ήθελα (και εννοείται πως δέχτηκα), έτσι πρωί πρωί ξεκινήσαμε με μια φίλη της μητέρας μου όλοι μαζί για Άνω Λιόσια. Όταν φτάσαμε είχε ένα χωράφι. Εκεί, κάτω από ένα πρόχειρο σπιτάκι από τούβλα ξεπετάχτηκαν 5 πανέμορφα κουτάβια. Έπειτα από μια συζήτηση που είχα με την μητέρα μου αποφασίσαμε να δώσουμε την ευκαιρία σε ένα από αυτά. Πάντα είχαμε ζώα στο σπίτι οπότε ξέραμε τι να κάνουμε. Η δύσκολη στιγμή ήρθε όταν έπρεπε να διαλέξουμε ένα από αυτά (σαφώς ήθελα και τα 5). Ήταν ένα μαύρο, 2 άσπρα και 2 καφέ. Η φίλη της μητέρας μου πήρε το μαύρο το οποίο ονόμασαν Πάτρικ και ήταν το πιο...

Ένα πρωί έξω από το μαγαζί που εργάζομαι άκουσα ένα δυνατό θόρυβο και κλάμα σκύλου. Όταν βγήκα στον δρόμο για να δω τι γίνεται είδα ένα λευκό πλασματάκι να τρέχει προς το μαγαζί μου κουτσαίνοντας (να τονίσω ότι αυτός που χτύπησε το μωρό μου απλά εξαφανίστηκε και ούτε που κοίταξε!). Στην αρχή προσπάθησα να το πλησιάσω αλλά δεν με άφηνε κρυβόταν , παρ' όλα αυτά εγώ του έβαλα φαγητό νερό και ζήτησα αμέσως να φύγω για να το πάω στον κτηνίατρο. Όταν τον εξέτασε η κτηνίατρος μου είπε ότι έχει σπάσει την ωμοπλάτη και ότι θα χρειαστεί φάρμακα και πολλή φροντίδα...Της είπα ότι θα κάνω ότι είναι δυνατό για να γίνει καλά , και έτσι κι έγινε! Το παιδάκι μου είναι καλύτερα από ποτέ και είναι δίπλα μου 4 χρόνια! Και ποτέ να μην ξεχνάτε...

Η μικρή Αναστασία - το ‘άχρηστο’ σκυλάκι κατά τον πρώην ‘κηδεμόνα’ της- ήταν σκελετωμένη και δεμένη σε όλη τη σύντομη, μέχρι τότε, ζωή της σε ένα δέντρο σε κάποιο μαντρί. Εντοπίστηκε και, ουσιαστικά, αναστήθηκε τυχαία από ανθρώπους του fazoo που έτυχε να βρεθούν ένα απόγευμα κοντά στο σημείο που βρισκόταν. Στη ζωή μου μπήκε τον Δεκέμβριο του 2012, όταν οι γονείς μου θέλησαν να την υιοθετήσουν για να κάνει παρέα στη δική τους σκυλίτσα. Η απόπειρα όμως απέτυχε παταγωδώς γιατί η Cookie (η… ‘προσδοκώμενη’ αδελφή της) προέβαλε έντονες αντιρρήσεις. Από εκείνη τη στιγμή και για τους επόμενους 3 μήνες δεν είχε περάσει μέρα που δεν τη σκέφτηκα και δεν έφερα στο μυαλό μου το λυπημένο της βλέμμα και την κατεβασμένη της ουρίτσα. Ήθελα ΤΟΣΟ πολύ να ανοίξω την αγκαλιά μου, το σπίτι...

Ο Μίλης ήταν ο δικός μου σκύλος, από την αρχή. Από τότε που έκλαιγε από τον πόνο μέσα στα χωράφια. Από τότε που έτρωγε χόρτα στην ερημιά για να γεμίσει την άδεια του κοιλίτσα. Απλά δεν είχε τύχει να συναντηθούμε ακόμα..   Είχε περάσει ακριβώς ένας μήνας από την ημέρα που «έφυγε» το Ιρμάκι μου. Είχαν περάσει λίγες μόνο ημέρες από την ημέρα που ήρθε στο σπίτι το Μπουμπουκάκι μου, θέλοντας να δώσουμε ζωή σε ένα αδεσποτάκι στην μνήμη της Ίρμας, που και εκείνη πριν 12 χρόνια, μωρό ακόμα, με είχε βρει στο δρόμο και είχε κοιμηθεί πάνω στο παπούτσι μου. Το σπίτι ήταν πάλι σχεδόν γεμάτο, με έντονη και βαριά πάντα την απουσία της Ίρμας, αλλά με την ελπίδα που δίνει ένα μωρό με τα παιχνίδια και τα νάζια του.. Την προηγούμενη ημέρα που...

Πριν 11 χρόνια..σχεδόν 12.. μια μικρή αρκουδόμπαλα έκανε την εμφάνιση της στο σπίτι ! Μην έχοντας ιδέα από τετράποδες ευθύνες, η αδερφή μου ήρθε το μεσημέρι, με ένα υπέροχο κουτάβι, μόλις ενός μήνα..κατευθείαν από την αυλή αθίγγανων,αφού είχε δει μια μαύρη σακούλα βουτηγμένη σε χλωρίνη,και κάτι μέσα στη σακούλα να κουνιέται.. Της ετοιμάσαμε κουβέρτα, ένα μπολάκι με γάλα ..και τεράστιες αγκαλιές.. Οι μέρες περνούσαν μελωδικά..Μελωδικά από κλάμματα και γαύγισμα..Γλυκά,με όμορφα φιλιά από ένα άσπρο μουσουδάκι.. Τα πρωινά έμπαινε στα παπούτσια μας, λες και δεν ήθελε να φύγουμε!Aνέβαινε στα κρεβάτια μας και κούρνιαζε όπου έβρισκε μέρος να βολευτεί..  Την ονομάσαμε Ζιζέλ ! Δεν ξέραμε καν πόσα κιλά θα φτάσει! Ούτε τί ράτσες έκρυβε μέσα της..Και ακόμα δεν είχαμε αποφασίσει τί θα κάναμε μαζί της! Με δύσκολες συγκυρίες..ακόμα πιο δύσκολα γεγονότα, η Ζιζέλ ήταν δίπλα μας, και μας...

Γεια σας! θέλω να μοιραστώ και εγώ την ιστορία μου για το πως βρήκαμε τον casperako μας!  Το καλοκαίρι δούλευε το αγόρι μου , ο Άγγελος στη Ζάκυνθο. Όταν πήρα άδεια και πήγα εκεί πήγαμε βόλτα σ ένα βουνό και στο γυρισμό στη μέση του πουθενά πετάχτηκε ο Casper μπροστά στο αμάξι και τον αποφύγαμε για να μην τον χτυπήσουμε και κοιτάξαμε από το καθρέπτη και ο κακομοίρης είχε ξαπλώσει πάλι κάτω απελπισμένα. Σταματήσαμε, τον πήραμε, τον ονομάσαμε casper και όταν μας είπε ο κτηνίατρος ότι θα γίνει πάνω από 15κιλά θέλαμε να τον δώσουμε για υιοθεσία γιατί μένουμε σε γκαρσονιέρα και έχω ήδη άλλα δύο σκυλάκια που μένουν στους γονείς μου, αλλά δεν βρίσκαμε κανέναν να τον θέλει. Φόραγε λουράκι όταν τον βρήκαμε μόνο του και ήξερε βασικές εντολές, ήταν 2-3...

Έξω από την φιλόζωη πλαζ στο Αυλάκι βλέπω ένα καταπληκτικό αδέσποτο σκυλάκι και παίζουμε μαζί πάνω από μία ώρα - μία ώρα ανησυχίας για την σύζυγό μου, γιατί εξαφανίστηκα ενώ περίμενε στις ξαπλώστρες! Μπαίνω στην πλαζ, της περιγράφω το σκυλάκι, βγαίνουμε, το ψάχνουμε - άφαντο! Η έξυπνη και καλόψυχη φατσούλα της έχει ήδη αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Κυριακή (ημέρα δημοψηφίσματος). Το σκυλάκι πονεμένο από αλήτικο - δυστυχώς άγνωστο - χέρι και πρόχειρα δεμένο το σπασμένο του ποδαράκι από τους υπαλλήλους της πλαζ, είναι ξαπλωμένο στην σκιά ενός δένδρου και υποφέρει. Την χαϊδεύουμε και βουτάμε στεναχωρημένοι & οργισμένοι στην θάλασσα και αποφασίζουμε να την πάρουμε μαζί μας για ιατρική βοήθεια... Πάλι άφαντη! Παρακαλώντας τους υπαλλήλους να μας ειδοποιήσουν για την παρουσία της φεύγουμε για να ψηφίσουμε στην Αθήνα, μας τηλεφωνούν, επιστρέφουμε... και πλέον είναι ένα υγιές...

Φεβρουάριος 2014. Κρύο, παγωνιά, αλλά ένας ήλιος όλο χαρά να φωτίζει την καταπράσινη Βαρυμπόμπη. Εγώ και τρεις φίλοι αποφασίζουμε να πιούμε τον Κυριακάτικο καφέ μας σε έναν κήπο καφετέριας και να απολαύσουμε με τα μπουφάν μας φυσικά τον χειμωνιάτικο ελληνικό ήλιο. Όλα αυτά, μετά από μία ευχάριστη πεζοπορία στην Βαρυμπόμπη (έτσι, να ξεφύγουμε λίγο από τα Αθηναϊκά τετριμμένα). Σύντομα, μας συναντά μία φίλη των παιδιών, εκπαιδεύτρια σκύλων και μόνιμη κάτοικος στους Θρακομακεδόνες. Βρίσκω κι εγώ την ευκαιρία, μιας και σκεφτόμουν έντονα εκείνο το τρίμηνο να υιοθετήσω έναν σκύλο, να την ρωτήσω για τις συμβουλές της και γενικά για τις απαιτήσεις ενός νέου τετράποδου μέλους μίας "αρχάριας" από σκυλιά οικογένειας. Μέσα από την συζήτησή μας, μας προτείνει να μας κάνει μία βόλτα με το αυτοκίνητό της και να μας γνωρίσει ένα θηλυκό, υπέροχο αδεσποτάκι την "Μπαλαρίνα", τριών...

Αυτή είναι η ιστορία τριών πλασμάτων που διασταυρώθηκαν και ήταν η αρχή μιας πρωτοβουλίας που αλλάζει πολλές άλλες ζωές: να σας συστήσουμε την Κατερίνα, τη Διώνη και τον Άξελ! Η Διώνη ήρθε στη ζωή της Κατερίνας το 2013, όταν άρχισε να τη συναντάει συχνά και να τη φροντίζει στο δρόμο, μέχρι τη μέρα εκείνη, 2 μήνες μετά, που την βρήκε αιμόφυρτη να την περιμένει έξω από το μαγαζί της, εκεί που είχαν πρωτοσυναντηθεί. Αφού η Διώνη έλαβε όλη την απαιτούμενη φροντίδα από την Κατερίνα και τον κτηνίατρο, έμεινε σε πανσιόν να περιμένει αυτό το πολυπόθητο τηλέφωνο που φέρνει σ’ ένα αδέσποτο την οικογένεια του. Όμως το τηλέφωνο δεν ερχόταν και όταν αυτό έγινε ήταν από μια οικογένεια που μάλλον δεν ήταν κ η σωστότερη για τη Διώνη, που εκείνη τη στιγμή...