‘’Καλημέρα σας’’ μου λέει, ‘’δεν με γνωρίζετε, αλλά μου έδωσαν το τηλέφωνό σας και μου είπαν ότι φροντίζετε αδέσποτα. Υπάρχει εδώ ένα σκυλί που το χτύπησε αυτοκίνητο. Συγγνώμη αλλά είμαι άνεργος και δεν έχω  τα χρήματα να το περιθάλψω. Μήπως θα μπορούσατε να την βοηθήσετε;’’

Δεν είχα και πολλές επιλογές. Κάλεσα τον κουμπάρο μου που ήταν στην περιοχή λέγοντάς του "Γιάννη πήγαινε να πάρεις από εκεί το σκυλί να το πάς στον κτηνίατρο, και θα αναλάβω τα υπόλοιπα εγώ όταν τελειώσω με την δουλειά’’.

Πράγματι το ίδιο βράδυ πήγα να το δω και αντίκρισα ένα βέλγικο ποιμενικό μακρύτριχο που το μόνο που ξεχώριζε ήταν τα πορτοκαλί του μάτια, τα οποία με κοιτούσαν κατάματα. Αφού πέρασε περίπου ένα μήνα στο κτηνιατρείο, την έφερα στο σπίτι. Την έβαλα μέσα πάνω σε μια πάνα, καθώς δεν μπορούσε να περπατήσει με τα πίσω της πόδια. Ένιωθα περίεργα καθώς δεν είχα αντιμετωπίσει ξανά περιστατικό σαν και αυτό.

Με κοιτούσε, την κοιτούσα, της χάιδευα το κεφάλι και κατά διαστήματα άκουγα ένα θόρυβο. Σκεφτόμουν: Γρυλίζει; τι είναι αυτό που ακούγεται; Και όμως, το πλάσμα αυτό, των 35 κιλών, από το φόβο της που την πλησίαζα εσφιγγε και έτριζε τα δόντια της! Ένιωσα να μου ραγίζει η καρδιά για το τι έχει περάσει στη ζωή της.

Μετά από 3 ώρες μέσα στο σπίτι, είδα ότι στην πάνα δεν έχει κάνει κάτι. Σκέφτηκα: "Ας την βγάλω έξω να κάνει την ανάγκη της. Την πάω στον κήπο και την ξαπλώνω απαλά κάτω και περιμένοντας να δώ. Τίποτα!Φεύγω λίγο πιο πέρα και όπως γυρνάω την πλάτη μου και την ακούω να σέρνεται σιγά σιγά.

Κοιτάω , σταματάει.  Γυρνάω πάλι τη πλάτη, ακούω πάλι σύρσιμο. ‘’Να δείς σκέφτομαι, δεν θέλει να την κοιτάω... Και όντως. Αυτό που δεν ήθελε η Νέρα ήταν να την βλέπω να σέρνεται με τα μπροστινά της πόδια για να πάει να κάνει την ανάγκη της. Κάθε φορά περίμενε μέχρι να μπω πάλι σπίτι για να ξεκινήσει την "δίποδη" βόλτα των 25 μέτρων.

Αξιοπρέπεια σκέφτομαι. Δεν θέλει να την "λυπάμαι" είναι αξιοπρεπής. Αυτό το σκυλί έχει πολλά να με διδάξει σκέφτομαι. Θα την υιοθετήσω εγώ!

Η Νέρα περπάτησε μετά από πολύ μασάζ και φάρμακα, 2 μήνες περίπου από την ημέρα που την έφερα στο σπίτι.

Δεν υπάρχει μέρα που να εχει περάσει χωρίς να μου «φιλήσει» τα χέρια, και να με κοιτάξει κατάματα.