Η μικρή Αναστασία - το ‘άχρηστο’ σκυλάκι κατά τον πρώην ‘κηδεμόνα’ της- ήταν σκελετωμένη και δεμένη σε όλη τη σύντομη, μέχρι τότε, ζωή της σε ένα δέντρο σε κάποιο μαντρί. Εντοπίστηκε και, ουσιαστικά, αναστήθηκε τυχαία από ανθρώπους του fazoo που έτυχε να βρεθούν ένα απόγευμα κοντά στο σημείο που βρισκόταν.
Στη ζωή μου μπήκε τον Δεκέμβριο του 2012, όταν οι γονείς μου θέλησαν να την υιοθετήσουν για να κάνει παρέα στη δική τους σκυλίτσα. Η απόπειρα όμως απέτυχε παταγωδώς γιατί η Cookie (η… ‘προσδοκώμενη’ αδελφή της) προέβαλε έντονες αντιρρήσεις.

Από εκείνη τη στιγμή και για τους επόμενους 3 μήνες δεν είχε περάσει μέρα που δεν τη σκέφτηκα και δεν έφερα στο μυαλό μου το λυπημένο της βλέμμα και την κατεβασμένη της ουρίτσα. Ήθελα ΤΟΣΟ πολύ να ανοίξω την αγκαλιά μου, το σπίτι μου και τη ζωή μου σε εκείνη, όμως ήθελα να πάρω μία ώριμη και υπεύθυνη απόφαση: Θα προσαρμοζόταν στους ρυθμούς μου και στις ώρες εργασίας μου; Θα ήταν ευχαριστημένη σ’ ένα σχετικά μικρό διαμέρισμα στο Παγκράτι;
Ήρθε για προσωρινή φιλοξενία μίας μόλις εβδομάδας το Πάσχα του 2013 για να «περάσουμε μαζί τη γιορτή της» και, φυσικά, δεν έφυγε ποτέ, αφού έκανε τα ΠΑΝΤΑ για να με πείσει ότι δε θα μπορούσα πια να την αποχωριστώ!

Ενώ δεν είχε ζήσει ποτέ πριν μέσα σε σπίτι, δε λέρωσε ούτε μία φορά, δεν έκανε σχεδόν καμία ζημιά και προσαρμόστηκε πλήρως στα νέα δεδομένα. Δουλέψαμε πολύ μαζί για να αντιμετωπίσουμε τις φοβίες της, που αρχικά ήταν τεράστιες, αφού την τρομοκρατούσαν σχεδόν τα πάντα – από τα τρόλει μέχρι τα περιστέρια και τα παιδάκια. Της δώσαμε χώρο, χρόνο, ηρεμία και ασφάλεια, συμβουλευτήκαμε ειδικό για να ξεπεράσουμε το άγχος αποχωρισμού που κάποια στιγμή παρουσίασε έντονα, και μάθαμε μαζί να προχωράμε μαζί βήμα-βήμα. Σιγά-σιγά ξεδίπλωσε τον υπέροχο χαρακτήρα της, έμαθε δεκάδες πράγματα, ζήτησε και έδωσε αγάπη και τρυφερότητα και άρχισε μέρα με τη μέρα να χαίρεται, επιτέλους, την κοινή μας ζωή! Από την μέρα των γενεθλίων μου την ίδια κιόλας χρονιά, αποφάσισαν να τα βρουν και με την Cookie και είναι πλέον κολλητές – το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα ποτέ να ζητήσω.

Έκτοτε με την Τασία (ω, ναι, δε γλίτωσε το υποκοριστικό!) μοιραζόμαστε βόλτες, ταξίδια, καφέδες, διακοπές, έχει γίνει η μασκότ της γειτονιάς, ενώ η χάρη της έχει φτάσει μέχρι και στο τοπικό θερινό σινεμά όπου απολαμβάνει τις ταινίες της το καλοκαίρι.

Κάθε φορά που ακούω καλά λόγια που ‘την έσωσα’, που ‘την μεταμόρφωσα’, που πλέον είναι ‘άλλο σκυλί’, σκέφτομαι πραγματικά ότι στην ουσία σώσαμε η μία την άλλη, με διάλεξε εξίσου κι εκείνη όπως την ξεχώρισα και εγώ, και φτιάξαμε μια κοινή καθημερινότητα που δε θα άλλαζα με τίποτε. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η υιοθεσία ενήλικου σκύλου σώζει ζωές… και δεν εννοώ μόνο των σκύλων: όποιος ανοίγει την καρδιά του σε ένα τέτοιο πλάσμα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην νιώσει πραγματικά ευεργετημένος.