Πάνε σχεδόν δύο χρόνια από το τηλέφωνο που δέχτηκα ένα απόγευμα από καλή μου φίλη: “έχουμε βρει ένα κουτάβι που αν το δεις θα τρελαθείς!”. Κάπως έτσι, έγινε η είσοδος του Ρούφους στο σπίτι μου και στην ζωή μου. Κλασική περίπτωση παρατημένου κουταβιού που ευτυχώς κατέληξε στα φιλόξενα χέρια των ανθρώπων του Puppies Park, πριν τη δικιά μου αγκαλιά.

Σκύλο είχα μικρός και πάντα ήμουν στην συνέχεια κοντά σε σκυλιά φίλων. Όμως ένιωθα μια λαχτάρα για το δικό μου τετράποδο φίλο. Και όταν αυτός ήρθε, ανακάλυψα εκ νέου έναν ολόκληρο κόσμο: χαρές, παιχνίδι, δέσιμο όπως δύσκολα δένεσαι με άνθρωπο και παρέα – με έναν σκύλο δεν αισθάνεσαι ποτέ μόνος. Με πλήρη συνείδηση των ευθυνών και των αναγκών που έχει ένα κατοικίδιο, ώστε να μπορεί να υπάρχει μια αρμονική συμβίωση και απόλαυση αυτής της ξεχωριστής και πανάρχαιας σχέσης.

Ένα βράδυ σαν το αποψινό που λείπει ο Ρούφους και το σπίτι μοιάζει εντελώς άδειο είναι εύκολο να καταλάβω πόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου είναι. Και πόσα πολλά μου δίνει. Κάποτε ένα αδεσποτάκι με το πιο αβέβαιο μέλλον. Τώρα είναι βέβαιο είναι ότι το κοινό μας πλέον μέλλον θα είναι γεμάτο αγκαλιές, γλυψίματα και πολλή πολλή αγάπη!

Βαγγέλης + Rufus