Βρήκα τη Γκρέις το Πάσχα του 2012. Ήταν ένα μωρό 30 ημερών και δυο κιλών, πεταμένο βίαια σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στο χωριό μου, έξω από την Κόρινθο. Αρχικά προσπάθησα να την δώσω για υιοθεσία ,αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Παράλληλα αυτή η στρογγυλή χνουδομπαλα κοιμόταν σε ένα μικρό κλουβάκι δίπλα στο κρεβάτι μου αγκαλιά με ένα φούτερ μου και με συνόδευε ακόμα και στη δουλειά μου, μιας και έλειπα πολλές ώρες και δεν μπορούσα να την αφήνω μόνη. Ένα κουτάβι βλέπετε είναι ένα μωρό που χρειάζεται συνεχή φροντίδα και εγώ δεν είχα αποφασίσει να αποκτήσω σκύλο. Μετά από 3-4 εβδομάδες της βρήκα σπίτι και την έδωσα με βαριά καρδια, αλλα όταν λίγες μέρες αργότερα μου επιστράφηκε ήξερα ότι ήταν ο σκύλος μου για πάντα!

Το πρώτο διάστημα ήταν λίγο δύσκολο, καθώς ένα κουτάβι χρειάζεται χρόνο για να μάθει την τουαλέτα, το περπάτημα στο λουρί και βέβαια προκαλεί καταστροφές στο σπίτι. Όλα αυτά βέβαια με επιμονή και υπομονή ξεπερνιούνται και ξεχνιούνται πολύ σύντομα, αφού αυτά που προσφέρει η συμβίωση με ένα σκύλο είναι πολύ πιο σπουδαία. Η αγάπη και η αφοσίωση που παίρνεις ,αλλά και η δυνατότητα να εκφράσεις τρυφερότητα απέναντι σε ένα πλάσμα που χωρίς εσένα δεν θα τα κατάφερνε στη ζωή, θεωρώ ότι έχουν απίστευτα ψυχοθεραπευτική ισχύ. Εμείς για παράδειγμα το πρωί που θα ξυπνήσουμε θα κάνουμε τις απαραίτητες αγκαλιές επί τουλάχιστον πέντε λεπτά για να ξεκινήσει καλά η μέρα!

Η Γκρέις είναι ένας φοβικός σκύλος, τεμπέλα και υπναρού. Δεν ενδιαφέρεται να κυνηγήσει μπαλάκια,δεν παίζει συχνά με αλλά σκυλιά και προτιμά τη μοναχικότητα. Για ‘μενα όμως είναι μοναδική και τη λατρεύω! Είναι το σκυλί μου, δηλαδή το καλύτερο σκυλί στον κόσμο.

Η υιοθεσία ενός αδέσποτου σκυλού ,όπως και κάθε σκύλου, είναι μια πράξη ευθύνης που πρέπει να λαμβάνεται συνειδητοποιημένα. Είναι όμως και μια πράξη σωτήρια απέναντι σε ένα πλάσμα που χωρίς τη βοήθεια μας θα ζούσε μια σύντομη και δυστυχισμένη ζωή, μια πράξη που συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν αγάπη να δώσουν και είναι έτοιμοι να τους επιστραφεί στο πολλαπλάσιο!

Βασιλική - Γκρέις